સાવ અટપટુ ગણિત છે સબઁધોનુ,સમજી ના શક્યા,
સઁવેદનોના સરવાળા કર્યા કે જવાબો વેદના નીક્ળ્યા.
પગલાની છાપો ભૂસી મારગે શમણાનો કાફ્લો-વધી
ગયો કે આગળ કોઈ વળાઁકે મળી જાય જિઁદગી…………….

વાળી લીધું મન

પ્રિય, લો મેં તમારી જેમ વાળી લીધું મન
હવે તો નિરાંત ? નહિ વિરહ નહિ મિલન

સંબંધના સૂતરને સ્થળે સ્થળે ગાંઠ,
ફગાવી જ દીધો દોર, ફગાવ્યું વસન
રંગ રંગી, પ્હેરી લીધું ચીતર્ નિ:સંગ
ગલી ભણી નહીં, હવે ઉલટો જ પંથ !

પાછું વળી જોવાનું ના તમારે કે મારે,
વાતનો સરસ કેવો આવી ગયો અંત !

એકમેકને અજાણ એમ ધારે ધારે
ફરવું સંભાળી, મળવું ન મઝધારે ;
રખે પેલો પ્રેમ પાછો આવી છાનેમાનો
બાંધી લિયે આપણને પાકા કોઇ તારે.

વરસી વરસી પ્રિય વેરાયું વાદળ
રહ્યું સહ્યું છતમાંથી હવે ગળે જળ.


...પરંતુ હકીકત એ હોય છે ખરી?????
ખરેખર મન વાળી લેવાથી વળે છે ?
તારે અને મારે હવે કોઇ સગપણ નથી,
મનને પૂછો હજુ પણ કોઇ વળગણ નથી ?
ઢીંગલા ઢીગલીની આ કોઇ રમત તો નથી
સહજ કહીગયા તમે?કોઇ અવઢવ પણ નથી?

મને એ જ સમજાતુ નથી કે આવું શાને થાય છે

મને એ જ સમજાતુ નથી કે આવું શાને થાય છે
ફુલડા ડુબી જાય ત્યાં પથ્થરો તરી જાય છે.

ટળવળે તરસ્યા, ત્યાં જે વાદળી વેરણ બને
તેજ રણમા ધુમ મૂશળધાર વરસી જાય છે.

ઘર-હિણા ઘૂમે હજારો ઠોકરાતા ઠેર ઠેર
ને ગગનચુંબી મહેલો જનસૂના રહી જાય છે.

દેવડીએ દંડ પામે ચોર મૂઠી જારના
લાખ ખાંડી લૂંટનારા મહેફીલે મંડાય છે.

કામધેનુ ને મળે ના એક સૂકું તણખલું
ને લીલાછમ ખેતરો સૌ આખલા ચરી જાય છે.

છે ગરીબો ના કુબામાં તેલ ટીંપુય દોહ્યલું
ને શ્રીમંતોની કબર પર ઘીના દિવા થાય છે.

અહી એમના વિચારો થી જીવન જીવાય છે
અને ત્યાં અમને જીવતેજીવ મરાય છે

મને એનું નથી દુઃખ કે મુલાકાતો નથી થાતી !

મને એનું નથી દુઃખ કે મુલાકાતો નથી થાતી !
બધે સળગે છે ચિરાગ ને અહીં રાતો નથી થાતી.

જીવનની વેદનાનો એટલો રસ્તો નથી મળતો,
બધાની સાથ કંઇ દિલની બધી વાતો નથી થાતી.

હતી એ વાત જુદી કે સતત એ આવતા મળવા,
હવે હું જાઉં છું તોપણ મુલાકાતો નથી થાતી.

કોઇની લાગણીને સાચવી લેવાનું આ ફળ છે,
અમારાથી અમસ્તી પણ કશી વાતો નથી થાતી.

છેલ્લું ડગલું

સાંજ ઢળી,
એક વધારે ડગલું ભર્યું,
મંઝિલ તરફ!
મઝિલ એટલે ?
મોત…
રોજ જિંદગી ખર્ચુ છું,
રોજ કેલેન્ડરનું એક પત્તુ ફાડી,
દિવસો ઘટાડું છું.
કોને ખબર ક્યું ડગલું,
છેલ્લું ડગલું હશે?
અને પછી ચાલવું નહીં પડે...

છે ચાહતની બલિહારી અજબ, હું એક જ ઉત્તર શોધું છું,....કે આંખોથી સત્કાર કરો ને મુખથી નકારો શા માટે ?

પાંદડી વાયરાને વળગી શું કામ ?

પાંદડી વાયરાને વળગી શું કામ ?

ડાળ ઉપર ઝૂલતી’તી
ડાળ ઉપર ખૂલતી’તી
આમ એકાએક ડાળીથી અળગી શું કામ ?

વાયરો રોક્યો રોકાતો નથી કોઈથી,
પાંદડી શાને આ વાયરા પર મોહી’તી ?
હવે આંખડી આંસુમાં ઢળતી શું કામ ?

પાંદડી વાયરાને વળગી શું કામ ?

હવે મોસમમાં મ્હાલવાનો અવસર નથી,
પાંદડી પર વાસંતી અક્ષર નથી,
હવે ભવના જંગલમાં ભટકતી શું કામ ?

પાંદડી વાયરાને વળગી શું કામ ?
આમ એકાએક વાયરાથી સળગી શું કામ ?

કશુંય કહેવું નથી સૂર્ય કે સવાર વિષે

કશુંય કહેવું નથી સૂર્ય કે સવાર વિષે,
તમે કહો તો કરું વાત અંધકાર વિષે.

ન કોઈ ડાળે રહસ્યોનાં પાંદડા ફૂટ્યા,
કળીના હોઠ ઊઘડતા નથી બહાર વિષે.

સતત થતા રહ્યા વચમાં મરણના ઉલ્લેખો,
ને વાત ચાલી હતી તારા ઈંતેઝાર વિષે.

બિચારો દર્દી કશું બોલતો નથી ને છતાં,
તબીબો ઝઘડે છે આપસમાં સારવાર વિષે.

બીક ના બતાવો !

મારી કોઈ ડાળખીમાં પાંદડા નથી
મને પાનખરની બીક ના બતાવો !

પંખી સહિત હવા ચાતરીને જાય
એવું અષાઢી દિવસોમાં લાગે,
આંબાનું સાવ ભલે લાકડું કહેવાઉં
પણ મારામાં ઝાડ હજી જાગે.

માળામાં ગોઠવેલી સળી હું નથી
મને વીજળીની બીક ના બતાવો !

એકે ડાળીથી હવે ઝીલ્યો ન જાય
કોઈ રાતી કીડીનોય ભાર !
એક પછી એક ડાળ ખરતી જોઉં ને થાય
પડવાને છે કેટલી વાર ?

હું બરફમાં ગોઠવેલું પાણી નથી
મને સૂરજની બીક ના બતાવો !

Listen this song

આંખોનું અપમાન કરતાં આંસુઓ મને જોઈતાં નથી. મારે તો આંખોમાં ઓગળી જાય એવા પહાડ જોઈએ છીએ. રડવું હોય તો ભલે રડવું પણ રોતલવેડા નહીં. ભલે આંખમાં ઝળઝળિયાં હોય પણ એ ખડક જેવો કઠોર હોય. ઢીલી મુઠ્ઠીનું કાયમને માટે ખોદકામ કરી નાખ્યું છે. મારે મજબૂરી નહીં પણ મજબૂતી જોઈએ છે. માત્ર શરીરની નહીં, મનની પણ.